Je kunt thuis bezorgd zitten wezen. Bezorgd over alles. Hoe moet dat nu met Syrie ? Straks krijgen de eenden in de tuin jongen en ik zie de reiger al wachten.
Is Job Cohen in een zwart gat gevallen ? Of zoals Nijhoff dichtte: “Denkend aan de dood kan ik niet slapen. En niet slapend denk ik aan de dood.” Een vicieuze cirkel van zorgmomenten.
Maar er is ook een vrolijke variant van Thuis, bezorgd. Er komen mannen langs met pakjes. De thuisbezorgmannen. De minst leuke maar toch nog leuke variant is dat je een pakje in ontvangst mag nemen voor de buren die niet thuis zijn. De hele dag gaat op met het raden wat er in zal zitten. Gluren of ze al thuis zijn en dan feestelijk het pakje gaan brengen. Stiekum dralen tot ze het openmaken. “Ah, een boek. Dat dacht ik al!” “Oh, een doos met wijn. Laat eens zien. Een mooi jaar, niet te lang laten liggen.” Het mooiste is natuurlijk als het pakje voor jou is. Het tweedehands boek in een druk beplakte enveloppe, geadresseerd in een orgineel handschrift. Of de schoenen die bezorgd worden in een doos die bijna nog mooier is dan de schoenen zelf. Wat kan ik niet allemaal met die doos doen ! Om te beginnen gaat de poes er de komende weken in slapen.
De meest recente bezorgman is de Magnetenman. Om mij moverende redenen had ik honderd magneten besteld die elk ruim een kilo kunnen dragen, besteld bij Magnetenplaza in Duitsland. Dagelijks kreeg ik een mail dat de Magnetenman er aankwam. Het duurde vier dagen maar dat begrijp ik. Onderweg zal hij zich met zijn vracht voortdurend moeten losrukken van lantaarnpalen, verkeersborden en andere magneetgevoelige objecten. Soms zal hij voorbijgangers moeten vragen om hem los te rukken. Ik plakte alle ijzeronderdelen bij de voordeur af met drie lagen karton. Zodat de Magnetenman niet zolang zou blijven plakken. Het ging mij tenslotte vooral om de magneten. De Magnetenman kwam en wist zich los te rukken. Ik ben de trotse bezitter van honderd magneten en een zorg minder.