Er raasde een medialawine door Nederland. Om de twintig minuten een up-date van de situatie waar niets over kon worden vermeld. Nederland bleek opeens minstens drie lawine-deskundigen te huisvesten wat opmerkelijk is voor een land waar het meer regent dan sneeuwt. Er dook een mediageile neurochirurg op die niet van het scherm was te branden. Het verlangen naar Koot en Bie groeide met de overkill aan typetjes maar eigenlijk zijn Koot & Bie overbodig geworden. De typetjes kunnen het tegenwoordig helemaal zelf. Ik zou zeggen: Niets meer aan doen.
Om uit de greep van de media te raken bezocht ik het Stadsarchief Amsterdam aan de Vijzelstraat. Daar is een tentoonstelling naar aanleiding van het verschijnen van het boek van Guus Luijters: “In memoriam”. Guus Luijters heeft 17.964 joodse kinderen in kaart gebracht die in de oorlog zijn weggevoerd en heeft geprobeerd bij de namen zoveel mogelijk foto’s toe te voegen. Hiermee heeft hij de vermoorde kinderen hun identiteit terug gegeven. Foto’s van kinderen die verwachtingsvol in de lens lachen, met vrolijke strikken in het haar, zondagse kleren aan en soms omringd door trotse ouders. Bij de foto’s staat een naam, een adres, een geboortedatum en de datum van overlijden. Die soberheid vertelt een niet te bevatten verhaal. “Isidoor Wegloop 13-08-26 Amsterdam- 16-04-43 Sobibor” Een jongen die niet ouder dan 17 zou worden kijkt ernstig in de lens.
Je kunt heel stil worden van oud nieuws dat te groot is voor een media-hype.