Op een of andere manier scheen de kunst van het collecteren bij mijn opvoeding te horen. De stagebegeleidster, mijn moeder, drukte mij de collectebus in handen en zei dat ik moest zeggen: “Voor alle gezindten” waarna ze mij richting de voordeur duwde en zelf achter een boom ging staan. Na een bundel lange seconden verscheen er een akelig vrouwtje in de deur. Ik rammelde met de bus waar we voor het effect een paar knopen in hadden gedaan. “Waarvoor is het, kind?” kraakte het vrouwtje. “Voor alle gezindten, mevrouw.” piepte ik. “Voor het Rode Kruis!” riep mijn moeder vanachter wat later een conifeer bleek te zijn.
Nog steeds collecteer ik met de perfecte techniek die mij jong is aangeleerd. Voor de Dierenbescherming. Zie ik huisdieren voor het raam of in de tuin dan maak ik altijd, ter introductie, een feel-goodopmerking. “Goh, hij blaft wel maar je ziet zo dat het een schatje is.” Of “Wat een prachtige cyperse tekening. Zo zie je ze niet vaak.” Bij gebrek aan zichtbare huisdieren zoom ik in op de tuin of de deurbel. “Ding-Dong, wat een vriendelijk geluid.” Modaal levert dat de Dierenbescherming 2 euro per huisnummer op. Maar nooit vraagt iemand mij of het voor alle gezindten is.
Is ‘Voor alle gezindten’ een archaisch woord geworden? Nee hoor. Makelaardij, onderwijs en uitvaartverzorging adverteren nog steeds met de term ‘voor alle gezindten’. Maar het kan ook tegen de collectant werken zoals Jan Blokker schreef. “Mijn truc tegenover mensen met een collectebus is deze. Ik vraag: ”Is het voor alle gezindten?” En altijd roepen ze gretig: ”Jazeker meneer, het is voor alle gezindten. Dan kijk ik ze ernstig aan en zeg: ”Het spijt me, maar dan doe ik het niet.”
SchoenBlog, hoe dat verder gaat zien we wel maar de blog is in ieder geval voor alle gezindten.