Stemmingen

Er is eindelijk een kabinet in elkaar geknutseld. Eens kijken wat het effect is van dat geknutsel op de komende gemeenteraadsverkiezingen in maart.

Het was lang geleden op een mooie dag in maart. Er hing democratie in de lucht en ik ging met mijn stempas naar de kantine van de plaatselijke voetbalclub. Ik kom er in ieder geval eens in de vier jaar en ik kon niet vermoeden in welke politieke modderpoel mijn stem zou verzanden.

Ik was vijftien toen ik voor het eerst het stembureau betrad. Met mijn onvolprezen oma, Marie Kruit, vishandelaar te Zaandam. Het was een tijd dat je niet sprak over je stemgedrag en je salaris..

Onder de indruk van de formaliteiten en stemlokaal fluisterde ik : “Oma, gaat u weer op de CPN stemmen?” Oma kende het werkwoord fluisteren niet. Met de stem die drie straten ver reikte ( “Verse vis ! ”) sprak zij “Nee, ik stem geen CPN, ik stem Marcus Bakker !”

Een paar maanden geleden stond er een tas boeken voor mijn deur, geletterde donatie voor de buitenbibliotheek. Ik vond tussen al die boeken de biografie van Marcus Bakker en las die dezelfde avond nog uit. Daarna zette ik het boek terug naast de biografie van Ruud Gullit in het boekenkastje bij de voordeur. Toen ik er de volgende dag langs liep zag ik het meteen. Ruud Gullit stond er nog, Marcus Bakker was weg. De Zaankanters zijn hem niet vergeten.